teraz

targ staroci – niedaleko mojej pracowni – chyba ul. długosza – ściąga mi wzrok – barkowy fragment rzeźby – cudny kolor – złoto – ale jasne – niebanalne – fragment – brzydko wyrwany – z blizną na końcu – kwiatki – trochę mają przetarć – wyrw do żywego drewna – jak mi się to podoba! – nie wiem dlaczego? uwielbiam takie rzeczy – nie kupuję – 40 zł – a mam imieniny – jest okazja – myślę o nich – ciepłe miękkie drewno – jak mi się to podoba! – barkowe aniołki – żyrandole z ciętymi szkiełkami – pamiętam książeczkę – >Polianna< – tam były takie kinkiety –na targu też jest jeden – dlaczego go nie kupuję ? gdzie go powieszę? nie mam domu – ale cieszę się, że istanieje, może ktoś weźmie, kto doceni, kto się nim ucieszy – sama jestem na siebie zła – tu się zachwycam sztuką nowoczesną – namawiam ludzi, żeby sobie dzisiaj malowane obrazy wieszali w salonach, a tu te aniołki - no, nie mogę się opanować – takie wsteczniackie myślenie - a może to jest do zaakceptowania – pogodzenie tych dwóch światów – może mogę sobie ten fragment – z jakiegoś ołtarza barokowego oderwany, powiesić? mogłabym mieć ołtarz barokowy w każdym pokoju – albo dowolny fragment – kompletny lub nie - „wystawa, której nie było„ to było zmierzenie się z tymi uczuciami – łyżwa w tył do czasów dzieciństwa – taki maleńki fragment rzeźby wisiał u moich dziadków – godzinami się w niego wpatrywałyśmy z siostrą - „mogę go narysować z pamięci – nie pamiętając w ogóle jak wygląda – podprogowo wszedł w świadomość – ręka go sama narysuje” powiedziała moja siostra – jakie to ważne, co wisi w pokoju dzieciństwa

namalowałam te aniołki w buncie, doprowadzona do ostateczności – w desperacji - przeciw rynkowi sztuki – skoro ludzie lubią, akceptują takie formy jak barokowe aniołki, jak żyrandole z kryształkami Swarowskiego, to jeśli je namaluję – wkradnę się w łaski – zostanę też zaakceptowana – moje obrazy też się będą podobały...- to taki wybieg techniczny – wejść tylnym wejściem – i nikt nie zauważy – a już obraz współczesny na ścianie wisi – a co nie jest fajny?