teraz

XY potrzeba bycia w relacji - przyjazn 2 razy 100-190 cm

dlaczego malowanie jest takie wyczerpujące?

bo podejmujesz milion decyzji

i za wszystkie firmujesz swoim nazwiskiem

za wszystkie płacisz życiem

Tracy Emin w swoim wywiadzie – czym zajmuje się artysta – pokazuje swoje studio – mówi : na tym piętrze ja maluję, ale mam 4 piętra i na każdym sztab ludzi pracuje nad obróbką, promocją, opisem moich prac

czy robiąc tą furę roboty samemu pracuję na 4 piętrach / etatach/ jednocześnie  ?

……………………………………………………………………………………………………………..

czasem zdarza mi się nie pamiętać hasła do któregoś portalu, sorry

praca nad obrazem "potrzeba bycia w relacji - przyjaźń" 100-190 cm

zaczynam mieszkać sama

- mam dla ciebie stół

- nie chcę stołu

- przecież musisz mieć stół

- nie muszę

- trzeba na czymś jeść

- mogę jeść na ziemi

- jak pies?

*bunt przeciwko posiadaniu stołu. dlaczego tak było?

dlaczego inni młodzi ludzie nie mają potrzeby kwestionowania

wszystkiego. dlaczego wchodzę w konflikt z

„oczywistymi prawdami”? czemu muszę sama wynaleźć każde koło.

*nie mogę się pogodzić z tym, że można żyć z kimś,

być nieszczęśliwym, mieć do niej/niego pretensje,

obgadywać go za placami i  siadać z kimś takim, niby bliskim,

codziennie do stołu.

*to już lepiej nie mieć stołu. dopóki się nie stworzy takiego związku,

takiego domu, żeby rzeczywiście stół był stołem.

*głupota? idealizm? niedopasowanie do życia?

*ja zrobię z tym porządek i dojdę do takiego miejsca, w którym

będzie mi dobrze i sama sobie kupię stół.

XY TęCZOWY STół 140 - 190 cm

XY TęCZOWY STÓŁ z dystansu

Prawda o Adamie i Ewie była inna : To nie było jabłko !

STARY BANAN to nie bylo jablko

o! jak świątecznie ! tyle prezentów : dziękuję za tekst krytyczki sztuki Małgosi Czyńskiej i Dobremu Wnętrzu za publikację:

Świat w mojej głowie. Albo: zjawisko energetyczne.

Najważniejsze są dłonie. Charakterystyczne, przeskalowane. W nich zawiera się cała ekspresja opowieści o człowieku, o relacjach, o emocjach. A poza tym to świetny motyw, przykuwający wzrok, podtrzymujący uwagę, jeden z wyróżników malarstwa Anki Mierzejewskiej, która zresztą potwierdza, że dłonie to jej ulubiona część ciała, że w kontaktach z ludźmi, właśnie na nich koncentruje się przede wszystkim. W dłoniach – w ich kształcie, sposobie gestykulacji – zawiera się nasza osobowość; ich obraz to swoista charakterystyka postaci, zapis mocy czy delikatności, kruchości. Albo jednego i drugiego, bo człowiek to złożona istota. Artystka to wie. I wcale też nie potrzebuje dłoni, twarzy, czy ciał splecionych w miłosnym akcie, albo podzielonych w konflikcie, żeby opowiedzieć o ludzkiej egzystencji.

Ale po kolei:

Od kilkunastu lat z zainteresowaniem obserwuję sztukę Anki, daję się uwieść jej obrazom, sposobowi reakcji na świat i próbie jego opowiedzenia, przełożenia na język malarstwa. Daję się uwieść mocy malarskiego gestu, bezkompromisowości w podejmowaniu formalnych rozwiązań i tematów. Mam przed oczami obraz sprzed ponad dekady, przedstawiający piękny kobiecy pantofelek na szpilce, jak z kolekcji Monolo Blahnika, jakby porzucony przez Carrie Bradshaw, bohaterkę „Seksu w wielkim mieście”, w drodze do łóżka. Tyle tylko, że obok smukłego sandałka, widniej napis: SMUTNE. Tyle, aż tyle. To słowo mówi wszystko, zmienia przekaz, nadaje obrazowi egzystencjalny wymiar. Mogło być ładnie i banalnie: atrakcyjny motyw, dekoracyjny obraz. Każdy galerzysta potwierdzi, że taki łatwiej znalazłby klienta. Ale Mierzejewska maluje to, co czuje. Jednym gestem „psuje” komercyjny obraz. Nie zgadza się na banał. W banale szuka drugiego i trzeciego dna, bo dla niej życie (przełożone na sztukę) nigdy nie jest płaskie. Ta nieprzystawalność do wymagań rodzimego rynku sztuki, również budzi mój szacunek. To sprawia, że obrazy Anki trafiają do ludzi, którzy szukają w sztuce głębszego przekazu, którzy nie boją się tego, że obraz daje do myślenia, wzbudza emocje.

Mierzejewska maluje tak, jakby za każdym razem detonowała ładunek dynamitu. Dosłownie, i w przenośni. Jej obrazy odbieram, jak wybuch energii i przemyśleń artystki, które muszą znaleźć ujście w malowaniu. Zamaszysty gest, to charakterystyczne dla Anki pojechanie farbą po płótnie, szamański taniec. Lubi napisy, lubi prysnąć sprayem na płótno. Jest w tym wiele z anarchistycznego gestu graficiarza, z buntu przeciwko systemowi. Zresztą Mierzejewska chętnie wychodzi ze swoimi działaniami w przestrzeń miejską, płótno to dla niej za mało. Lubi wielkie formaty – płótna, ściany. W jej praca powracają elementy „sztuki ulicy”, napisów, symboli, archetypów kultury, zwyczajnych, codziennych przedmiotów.

W systemach też się nie mieści, musi z nimi dyskutować.

Te składowe sprawiają, że jej obrazy mają w sobie moc, są porywające, i bliskie odbiorcom, jakby znajome.

Wszystkich motywów i tak nie wymienię: dziecięce zabawki, które przeskalowane na płótnie zmieniają się w groźne maszyny budowlane, twarze dzieci, elementy garderoby, ptaki, pszczoły. To zawsze tylko pretekst do przełożenia refleksji nad sobą i światem.

Sztuka Anki Mierzejewskiej jest głęboko humanistyczna. U podłoża każdego obrazu jest chęć opowiedzenia o człowieku, i relacjach międzyludzkich, pokazania, że życie to rodzaj teatru, albo gry, w których mamy rozpisane role do odegrania.

W ostatnich cyklach malarskich artystka podejmuje kilka tematów – bolączek cywilizacji i zagubionego w niej człowieka. Ona sama, coraz bardziej świadoma, skoncentrowana na osobistym rozwoju, na budowaniu wartości, na szukaniu najlepszej drogi, daje temu wyraz w obrazach. Jest w nich dziecięca radość odkrywania świata oraz dojrzała refleksja nad nim i nad sobą.

Mierzejewska pokazuje matrix naszej egzystencji, cywilizacyjnego chaosu w zderzeniu z czystą naturę, która może być remedium na bolączki współczesności. Odkrywa tę naturę najpierw dla siebie, potem dla widza. Inny temat to recycling, który artystka znowu podaje „po swojemu” tworząc obrazy na skrawkach materiałów. W kontrze do konsumpcjonizmu i chaosu stawia, umiar i świadomie życie. Z biegiem lat, coraz mniej tu buntu, akcenty stawiane są na radość, wdzięczność, dostrzeganie „niezauważalnych” codziennych przyjemności. Tu i teraz ma znaczenie. Ja, tu i teraz, mam znaczenie. Życie jest fascynującą przygodą, rozgrywającą się na naszych oczach.

Te obrazy są „przeżyte”, wypływają z przeżycia.

Małgorzata Czyńska

Pisarka, krytyczka sztuki, kuratorka wystaw

każdy nasz wybór, jaki podejmujemy jest „ze strachu” lub ” z miłości”

„good is when you feel good after”

NA z rękoma 120-190 cm w pionie

NA z rękoma 120-190 cm w pionie

NA z rękoma 3 120-190 cm w pionie