teraz

Drodzy koledzy Artyści Graficiarze,

Z szacunkiem patrzę na Wasz warsztat, śmiałe formy, bezkompromisowe, dzikie łączenie kolorów, odwagę w użyciu sprayów wzdłuż tras kolejowych. Uczę się od Was. Chciałabym, żeby w miastach były ściany wielkie jak mur berliński, gdzie swobodnie moglibyście malować. Uzgadnialiśmy ten pomysł, ale nie wszedł w życie.

.

Rozumiem niemoc i złość, jaką czuje się będąc artystą niezrozumianym i odepchniętym. Artysta ma odrzucenie wpisane w zawód. Jak kucharz wie, że po gotowaniu będzie sprzątał kuchnię pod koniec dnia, tak artysta z definicji nie może być zaakceptowany, bo proponuje rzeczy nowe, a nowego boi się każda istota ludzka i dopóki nie oswoi się z nowym będzie się tego bać i to odrzucać.

To, że nam jest ciężko żyć – prawda. Czy bunt w formie niszczenia to zmieni?

.

Bunt w formie agresji tylko zaostrza konflikt i nie pozostaje nic innego jak w końcu nauczyć się komunikować. Mamy zaszczyt być pierwszym pokoleniem, które może się zając ową nauką. Nasi rodzice straumatyzowani przez swoich rodziców, którzy przeżyli wojnę ledwo dawali sobie radę. W mało której rodzinie i szkole nie było przemocy, pasa, bicia, wyzywania, epitetów, podnoszenia głosu, przewracania oczami, złośliwości – nie umieli mówić, byli bezsilni, Nie wiedzieli jak nazwać emocje. Mówiąc krótko, rozumiem, że nie miał kto nas nauczyć wyrażania uczuć. To nie ich wina, to raczej nasza szansa . Wystarczy odpalić internet – wpisać Marshall Rosenberg i słuchać, czytać, ćwiczyć.

Malowanie na pewno działa terapeutycznie, rozładowuje, wyrzuca energie na zewnątrz. Czy można malować nie krzywdząc innych?

.

W Polsce kupno mieszkania jest życiowym osiągnięciem. Zdobycie zdolności kredytowej, a potem odmawianie sobie przyjemności i wygód, snu i wielu rzeczy, na które miałaby się ochotę żeby dobrnąć od rachunków do rachunków… a potem przychodzi remont nie tylko mieszkania, ale i całego budynku. Zaciskaniu pasa nie ma końca. I jest wreszcie po uzgodnieniach z zarządcą, po boksowaniu się z urzędami, po uchwałach, wzięciu na siebie jeszcze jednych, kolejnych rat na fundusz remontowy, szukaniu i czekaniu na ekipę budowlaną, życiu w pyle gipsowym, wnoszeniu na butach piachu z budowy, który panoszy się na klatce schodowej całymi miesiącami, i kiedy człowiek wreszcie wraca z pracy zamiast rzucić się na łóżko, rzuca się jeszcze myć podłogi … jest nowa elewacja, czyli pomalowany front budynku …

.

… i za dwa dni, na świeżutko wyremontowanej ścianie od ulicy – naszej kamienicy, naszym bloku – wrzutka, napis, spray… ja – ten mieszkaniec, szaleniec, co rzucił się z motyką na słońce, żeby sprostać życiu – też jestem takim chłopcem, dziewczyną, jak Ty – też mi opadają ręce, też mnie nie rozumieją, też jestem zziębnięta, zmęczona, też nie daję już rady … jeszcze raz dzisiaj podniosę o 6 rano, idę, uśmiechnę się, podziękuję tej pani na kasie, chcę zapomnieć że mnie opluwają, obgadują, nie doceniają…

.

Rozumiem Twoją chęć tworzenia – są do tego miejsca idealne –gdzie można tworzyć, jest takich ścian masa.. twórzmy i zostawmy w spokoju proszę te części miasta, które z takim wysiłkiem udało nam się odświeżyć, przywrócić pewien rodzaj świetności … osobiście chciałabym widzieć całą ulicę w graffiti – zaproponowałam ten projekt swego czasu w urzędzie miasta, ale nie dostałam zgody. Może kiedyś się uda. Tymczasem proszę zostawmy elewacje budynków wolne od nieuzgodnionych wrzutów – proszę jak człowiek człowieka.

.

No i słabo chyba z tym wpisem na mozaice Hałasa – zdjęcie zrobione przed chwilą …

Co z tym teraz zrobimy?

.