teraz

flauta.

dla bohatera nie ma czegoś takiego jak flauta.

nie ma wiatru.

no nie ma.

siedzę na desce i woda powoli spycha mnie na brzeg.

nic.

kręcę żaglem we wszystkie strony.

nic.

położyłam go.

położyłam się na desce i płynę „kraulem” – oddalam się w morze, żeby spróbować jeszcze raz.

i jeszcze raz.

i jeszcze raz.

nic.

aż wstyd mi o tym pisać

 

i oto nadciągają dwa olbrzymie zawodnicze żagle.

płyną do mnie.

ale jak to zrobili, że płyną?

zagarniają powietrze z olbrzymim rozmachem i wachlują nim, żeby się nim odepchnąć.

 

każda rzecz, na która patrzę, powstała z chęci.

chcę.

i jest.

 

łatwo dostępnym paliwem jest złość.

wściec się.

muszę i zmuszę rzeczywistość żeby nagięła się.

 

a jak zrobić żeby paliwem była >>>>>> ta ta ta >>> na „m”