teraz

hej długiweekendowicze!

.

kłębia mi się myśli takie :

.

widzieliście Mads’a Mikkelsen’a w filmie ” Na rauszu” ? Ten taniec życia? Scenariusz: pokusa, decyzja, konsekwencje, zmartwychwstanie.

I Mads Mikkelsen wykonuje taniec życia. Widać, że nie ma 18 lat, nie jest zawodowym tancerzem / tak wiem : historia głosi, że się szkolił /, widać, że jest na rauszu/. I dlatego, że jest tak przekonywujący, prawdziwy, / co za ironia – w filmie!/ ze wszystkich dostępnych na świecie tancerzy, wybrałam Mikkelsena, żeby wizualnie pracoawać nad postacią, która decyzuje się żyć

.

Jeśli założymy, że da się – stworzyć LOGO – tego radosnego z wyboru, zatracenia się w życiu, tak bolesnym, że trudno sobie z nim dać radę – to wybrałabym stopklatkę z tego tańca i dlatego widzicie teraz te obrazy-rysunki, namalowane na granatowych papierach. / wiem, sorry, nie dało się koloru wiernie oddać na zdjęciach.

.

Pokazuję Wam malarstwo na różne sposoby. Na wystawach i w sieci. Pokazuję najczęściej nie opisując. Nie opisuję, bo moje słowa kaleczą ciało malarstwa. Mam wrażenie, że moje zdolności pisarskie są nie dość zaawansowane, żeby mówić o malarstwie, które, jak taniec, jest czystym zanurzeniem się w życie.

.

Ach te słowa. Czuję respekt – i bezsilność jednocześnie – bo chcę świat złapać w siatkę słów – cóż, nie ogarnę go lingwistycznie.

.

Ale co się dzieje ze światem nieopisanym słowami? Albo opisanym fałszywie? Nie istnieje? To te wszystkie pokolenia ludzi niemo żyjących przez stulecia, ich emocje, pasje, sztuka, nie istnieją?

Istnieją, i tylko my ufamy bardziej słowu niż sercu, bardziej słowu niż ciału, ale mam nadzieję, że mądrzejsi ludzie przyjdą po nas i znajdą rozwiązanie.

.

Kiedy jednak na razie, jesteś z obrazem sam na sam, możesz zapytać siebie: co czuję? co bym czuł/a, kiedy nikt by nie patrzył, nikt mnie nie oceniał, nikt nie wiedział, ze tu jestem – jestes tylko Ty i obraz przed Tobą. Co czujsz?

.

Kiedyś dziewczyna zaczęła płakać. Kilka razy ktoś wracał przed ten sam obraz, kilka razy ktoś wracał na tą samą wystawę.

.

Czy gdbyśmy nie bali się oceny innych tańczylibyśmy częściej ? powiesilibyśmy sobie obraz, na który mamy ochotę patrzeć? Co jest hamulcem? to, że nie umielibyśmy tych naszych chęci, decyzji, obronić przez znajomymi, rodziną, influencerami w naszym środowisku, z których opinią się „musimy” liczyć?

Nie powiem – wyzwól się , bo kazdy ma swoje tempo, ale przynajmniej można teraz zapytać się siebie: co czuję?

.

tak prowadzę z Tobà w głowie, nocne rozmowy, zamiast spać, dobranoc

.