teraz

* życie mocne. jakby wylać na siebie całą butelkę perfum na raz. parzy. piecze. przydusza intensywnością każdej chwili. bezbrzeżnym smutkiem. beznadziejną głupkowatą radością.  niedoopanowania fizycznym wprost bólem tęsknoty. gorzka czekolada rozpływa się w ustach. chili słodko łechce.naiwna anka umiera w męczarniach. myślisz ze do ciebie piszę? oczywiście że do ciebie. chociaż to nic nie zmieni. dalej zostajesz poza zasięgiem. nigdy się przecież nie porozumiemy. nie zrozumiemy, nie dotkniemy. tyle to już zrozumiałam, chociaż trzymałam się kurczowo tej durnej drzazgi – nadziei. przemaluję ten obraz, który zrobiłam wczoraj. zniszczę. jutro zniszczę ten który maluję dzisiaj. są za ładne. dobry obraz to brzydki obraz. skacowany. niewyspany.nad rzeczywistością nie panuję. nad obrazem jedynie mam władzę absolutną… na obrazie jedynie mogę wyidealizować … przeżyć rozkosz spełnienia. szkoda, że tak rzadko odważam się malować prawdziwe życie. prawdę. moje życie jest idealnym obrazem. brzydkim, wstrętnym, samotnym obrazem. moje życie to dzieło sztuki. wystarczy tylko mu się poddać. nie pastować tych butów. nie wygumkowywać szkiców. nie ma się czego wstydzić. – o, krwią się zaplamiło. nie szkodzi.dla mnie nie szkodzi – ale kto z tym chce przebywać? na co-dzień? nad kanapą? prawdę oglądać?

* dlaczego to piszę? – „unikamy figuracji”  – galeria w Londynie – dla mnie to brzmi – unikamy prawdy – bo każdemu się podoba obraz stworzony z zestawu tysiąca muszli, który zachwyca mistrzostwem rzemieślniczym plus wyczucie proporcji i kompozycji. niż czekać na odbiorcę, którzy chce powiesić sobie mordkę wrzeszczącego w głodzie narkotykowym noworodka… tak. ja jestem taka sama – mimo, że sama jestem przełamując fale chcę oglądać mamamię żeby na godzinę czterdzieści zatopić twarz w południowym słońcu…

* to jest dzisiaj mój kontekst – ucieczka od rzeczywistości w obrazek z pieskiem i kotkiem.

* prawda jest taka – chcę włożyć różowe okulary.