teraz

Późno już, po 9.55 a ja jeszcze nie napisałam postu. Zarwałam noc. Oblewaliśmy. Urodził się chłopiec. Wnuk. Pierwszy wnuk w naszej przyjaciół rodzinie. To przeogromne, najważniejsze na świecie wydarzenie. Kiedyś o tym nie wiedziałam. Kiedy moją córeczkę położyli mi na piersiach, miałam wrażenie, że rozsadza mi serce. W pokoju z wielkimi oknami, Pięć kobiet, pięć łóżek. Czas stanął. Wstrząsał mną taki szloch. Niewyobrażalny do szpiku kości. Wyłam ze wzruszenia. Ta maleńka, prześliczna istota – centrum świata – przemeblowała mi w jednej chwili cały świat. I wiedziałam, że nie mogę płakać na głos. Nie mogę przeszkadzać. A przede wszystkim nie może nikt zobaczyć tych dzikich emocji. Wyłam do środka. Łzy spływały mi po wewnętrznej stronie krtani, płynęły żyłami, wypełniały komórki. Byłam jak basen I nie było żadnego odpływu.

.

Wtedy nie umiałam tego nazwać. Radość. Nie taka sobie radość, jak iść na lody, ale rdzeń radości, radość która trwa wiecznie. Kiedyś nie ufałam sobie. Nie pozwalałam sobie czuć. Gdybym sobie pozwoliła robić to na co mam ochotę, śpiewałabym jej imię na cały głos. Otworzyłabym te olbrzymie poniemieckie okna i krzyczała – ludzie! Urodziła się ! Jest!

A dzisiaj umiem krzyczeć. I śpiewać. I się nie boję. Wszystko co jest ważne jest w moich obrazach. Jest odpływ. Sztuka. W malarstwie szepczesz kołysanki, płaczesz, wzruszasz się i skaczesz z radości do woli.

.

Każdy ma swoje powołanie. Ja maluję dla siebie, ale tak jakby w imieniu wszystkich, do których ten rodzaj ekspresji przemawia. Maluję bycie razem. Maluję to, co między nami. Wczoraj urodził się nowy człowiek. Świętowaliśmy…. Chciałabym Was wszystkich przytulić… bądźmy dla siebie dobrzy tej jesieni.

.