.

malowałam faceta ze zdjęcia, bo portret dla mnie zaczyna się od poznania człowieka – i zrobienia mu mnóstwa zdjęć – a potem powstaje obraz – zazwyczaj kilka – ostatnio powstało 9 jednej osoby pod rząd – nie licząc tektur – trwa to i trwa – śpię z tą twarzą, mam wrażenie, że wchodzę mu do głowy, że znam jego myśli, analizuję jego rysy i malując wychodzą dziwne rzeczy – to rodzaj transu, i nie wiem, czy maluję swoje myśli, czy jego, czy to jest jego portret, czy mój; czy to moja wizja tej osoby, czy ją odszyfrowuję, czy maluję jego duszę, czy maluję powierzchnię skóry i grę mięśni, czy życiorys tej osoby, jego przyszłość, przeznaczenie; mam wrażenie, że dosłownie staję się tą osobą; ona mnie zasysa, wysyca, już nic nie widzę poza tą jedną twarzą; wprowadzam się do jego głowy, ze szczoteczką do zębów i szlafrokiem, razem sobie gadamy przy kawie, przy śniadaniu, … a może to on się wprowadza do mojej głowy? kocham tą osobę, ale kocham poza cielesnością, to mentalne porozumienie; patrzę na twarz obcego człowieka, a jakbym to była ja sama, a może teraz mam takie wrażenie, że wszystkich znam, że każda osoba to jestem ja, że każda twarz jest mi bliska; ta ostatnia twarz czasem wychodziła słodka i piękna, piękna klasycznie, tak, że mogłaby to być modelowa postać cowboy’a z westernów, męska i zdecydowana, następnie ta sama twarz widziała mi się delikatna i czuła, poetycka; potem zamieniał się w płonącą, przerażającą, ognistą, jednak patrzącą przenikliwie i przytomnie, ostro, osobę, i martwię się, co to może oznaczać, czy nie ma jakiś ukrytych kłopotów, które się ujawniły; a może to ja mam już powidoki o 24 w pracy; kiedy indziej zobaczyłam w niej tylko oczy, które tak się dziwnie zaczęły rozszerzać, że aż wchodziły na siebie, pochłaniały jedno drugie, w końcu kolejny temat zmusił mnie, żeby odejść w inną stronę, portrety teraz odpoczywają; a Ty jaki masz stosunek do portretów?