teraz

Wstrząsnął mną widok : facet wiezie dziecko na spacer. Lat 30? Wózek z budką. Facet idzie z ręką w kieszeni. Drugą popycha wózek – jednym palcem. Nie można być w większym dystansie do dziecka wyprowadzając je na spacer. Mógłby jeszcze kijem go popychać. Postawa taka, jakby, gdyby tylko mógł, dał nogi za pas. Może „baba” zmusiła go jakimś cudem, między jednym a drugim ” za godzinę będę ” do tego spaceru i heroicznym wysiłkiem zmusił się.

Dwa dni temu idę około 17 przez park. Leje. Najgorszego wroga byś z domu nie wygonił. Chłodny przenikliwy ziąb. Pod drzewem stoi facet. W ręku trzyma książkę. Czyta. Drzewo otula go z trzech stron. Za nim na ławce kilka rzeczy. Mały obóz. Na piesi ma w chuście śpiące dziecko. Parasol w drugiej ręce. Zdowie? Hartowanie? Świadomość? Mądrość? Wiedza? Miłość?

Pierwszego tatę widziałam kilkanaście lat temu. Drugiego teraz. Mam ulotne wrażenie, że to nie są pojedyncze przykłady. Ewolucja postępuje na naszych oczach?