teraz

wszystko gra

wkurzony

wydarł japsko

najpierw piszę 3 strony narzekania. potem piszę, że widzę światełko w tunelu. potem, im dłużej o tym myślę, światełko wypełnia mi już cały ekran i w końcu wykasowuję pierwsze 3 strony i zostawiam tylko obraz wypełniony światłem. to publikuję. to widzisz.

każde pokolenia ma swoje słowa; X mówi prywatka, Y mówi impreza, Z mówi melanż, X mówi gościu, Y mówi facet, Z mówi ziom. całe moje dzieciństwo w radio leciało jedno słowo: kryzys. wszystkie ciuchy były szare i bloki szare, i zieleń szara, lato szare i śnieg szary. ktoś mówi mi, jako zarzut, że nie jestem uczciwa, że nie mówię prawdy, bo nawet jak jest syf, wszystkich syfów syf, to zawsze powiem, że jest świetnie…. tak, to jest mój sposób na radzenie sobie z szarym kryzysem. dla mnie wszystko, co nastąpiło po dzieciństwie, jest świetne, jest światełkiem w tunelu, a może nawet, za chwilę, będzie już rozbłyskiem na pełen ekran. nie rozumie tego Z, bo całe dzieciństwo ma w rozbłyskach tęczy, więc może się bawić w szarości, nie mając pojęcia jak głęboką studnią może być długopis.

cytuję fragment z : An Antidote to the Age of Anxiety: Alan Watts on Happiness and How to Live with Presence